Dit prachtige verhaal kwam ik tegen in ‘Al het blauw van de hemel’ van Mélissa Da Costa. Het boek raakte me diep maar dit verhaal was helemaal een pareltje. Ik kan het verder nergens terugvinden en wil het graag met je delen:
De man die parels huilde
Er was eens een man… maar misschien was het wel een vrouw of een kind, die door de woestijn liep. Ja, door de woestijn, te voet. En hij huilde, hij huilde, onophoudelijk, steeds maar door, soms zachtjes en soms hard maar zonder te stoppen, hij huilde op het ritme van zijn stappen in het zand. Op een dag komt hij in die grote woestijn een vogel tegen die vraagt: “Wat doe jij zo alleen in de woestijn?”. “Ik loop en ik huil”. En een dikke traan valt uit zijn oog, die hij terstond opraapt. “Waarom ben je zo verdrietig?” “Ik ben niet verdrietig”. “Maar waarom huil je dan?” “Kijk, mijn tranen veranderen in parels”, zegt hij terwijl hij de gladste, glanzende traan pakt. “Ik heb er duizenden in mijn zakken. Wil je ze zien?”. “Ja, ja!”. De man steekt zijn hand in zijn uitpuilende zak en haalt er een handvol fonkelende parels uit. “Wat zijn ze mooi!”. “Kies er maar een als je wilt”. “Hou je daarom nooit op met huilen, om almaar meer parels te krijgen?” “Precies. Toe maar, kies er maar een uit”. “Ik wil graag… deze! Het is niet de dikste maar hij glimt het mooist”. “Je hebt een goede keus gemaakt. Adieu!” “Adieu!” Met zijn snavel pakt de vogel de parel op die als een schat voor hem is, en licht en snel vliegt hij weg terwijl de huilende man al wenend met trage pas verder loopt. De vogel strijkt een eindje verderop neer en bekijkt de kostbare traan. Hij bedenkt dat hij er nog wel meer wil hebben, och, niet heel veel, gewoon een paar, als cadeautje, voor andere gevleugelde reizigers. Dus keert hij terug naar de plek waar hij ‘de man die huilt’ heeft achtergelaten, en van veraf ziet hij hem zeulen met zijn twee grote zakken vol parels. Al snel kan hij geen stap meer verzetten, hij valt op zijn knieën, sleept zich nog een eindje voort en ondanks alles blijft hij toch huilen en huilen en die ’tranenparels’ oprapen, die hij in zijn zakken stopt. “Hou nou toch op met huilen, het komt door je tranen dat je niet verder kunt!” “Ik kan niet stoppen, ik kan het niet”. En er vallen twee dikke tranen, die hij opraapt. ”Ik ben echt uitgeput, maar het is te veel een gewoonte geworden…Ik kan niet stoppen, nee”.
Plotsklaps maakt de vogel met een harde, snelle pik van zijn snavel een kleine opening in de zak van de man die huilt, en in de andere zak, krak, nog een opening. Hij helpt de man overeind komen en rechtop weer verder lopen. Met zijn gezang en zijn vleugels moedigt hij hem aan. Dan valt er uit het gat in een van de zakken een parel, en nog een uit het andere gat; twee rijen parels vormen een pad in het brandende zand. Hoe verder de man loopt, des te lichter hij wordt. Terwijl zijn zakken steeds leger worden en een lichtgevend spoor vormen, komt de bron van zijn tranen tot bedaren en droogt op. En wanneer zijn zakken eindelijk leeg zijn, zijn ook zijn ogen eindelijk droog, is zijn hart weer gelukkig en zijn tred zo licht, zo licht dat hij samen met de vogel omhoogvliegt. Soms kun je in de grote woestijn een pad van parels zien dat nergens heen leidt en als je dan omhoogkijkt, kun je naast een vogel, een man door de lucht zien zweven… maar misschien is het een vrouw, of een kind, wie zal het zeggen?
Tranen moeten vloeien
Ik weet niet precies waarom het verhaal me zo raakt. Ik heb geleerd dat het op zich goed is om je verdriet te laten komen, het niet te stoppen. Tranen te laten vloeien want uiteindelijk lucht het op. Daarmee kun je tranen zien als prachtige parels. Maar bij deze man gebeurt iets anders, hij zegt dat hij niet verdrietig is maar blijkbaar koestert hij zijn tranen teveel want hij houdt die parels allemaal vast in zijn zakken. Ik zie de vogel in dit geval als een vriend die ervoor zorgt dat de man weer licht kan leven want nu zijn zakken leeg zijn is zijn hart weer gelukkig. De man laat in de woestijn een pad achter van parels. Dat vind ik ook een mooi beeld want je verdriet helpt je letterlijk om verder te kunnen, niet alleen jijzelf maar ook de anderen die na je komen. Ben benieuwd hoe anderen dit verhaal interpreteren.